راهنمای جامع قیر، بخش بیست و هشتم- رابطه بین ترکیب شیمیایی و خواص فیزیکی در طول چرخه عمر قیر
تقطیر اتمسفری و تقطیر در خلأ موجب خروج ترکیبات سبک‌تر از خوراک قیر می‌شود. روند تغییر باعث حذف تدریجی اشباع‌ها و کاهش غلظت آسفالتن می‌شود. دمیدن هوا به خوراک برای رسیدن قیر به خصوصیات موردنظر برای کاربری‌های خاص همچون قیر عایق پشت‌بام صورت می‌پذیرد. این گرید خاص ملزم به داشتن نقطه نرمی بالا نسبت به قیر آسفالت‌کاری در یک درجه نفوذ مشابه است.
هوا در سراسر قیر در محدوده دمایی ثابت بین 240 تا 320 درجه سانتی‌گراد دیده می‌شود. این عملیات تا زمان رسیدن به خصوصیات مدنظر ادامه می‌یابد. Goppe و Knoterus در سال 1955 میلادی اعلام کردند که در طول فرآیند دمیدن قیر، کربونیل، کربوکسیلیک اسید، استر و گروه‌های کربوکسیل به قیر افزوده می‌شوند. آن‌ها همچنین اظهار داشتند که وزن مولکولی آسفالتن ها در طول فرآیند دمیدن افزایش می‌یابد.
دمیدن هوا به خوراک وکیوم باتوم منجر به افزایش چشمگیر در مقدار آسفالتن و کاهش مقدار آروماتیک‌ها می‌شود. مقادیر اشباع‌ها و رزین‌ها ازنظر ظاهری مانند مقادیر قبل از دمیدن است. جدول شماره 4-3 نشان‌دهنده مقایسه‌ای از خصوصیات شیمیایی قیر حاصل از تقطیر و قیر حاصل از دمیدن به خوراک مشابه در یک مقدار نفوذپذیری یکسان است.
