راهنمای جامع قیر، بخش بیست و پنجم-ساختار قیر، مدل‌های کلوئیدی ساده
مدل‌های کلوئیدی ساده
قیر به‌طور سنتی به‌عنوان یک سیستم کلوئیدی متشکل از میسل ها و آسفالتن ها با وزن مولکولی بالا، پراکنده و یا حل‌شـده در مالتـن ها با وزن مولـکولی پاییـن در نـظر گرفتـه می‌شـود (1965، Girdler). میسل ها به‌صورت آسفالتن های دارای غلاف جذب‌شده از آروماتیک رزین‌ها که به‌عنوان یک‌لایه حلال تثبیت‌کننده عمل می‌کند، در نظر گرفته می‌شوند. با دور شدن از مرکز میسل، یک انتقال تدریجی به رزین‌های آروماتیک با قطبیت کم‌تر وجود دارد که این لایه‌ها به سمت محیط با پراکندگی آروماتیک کم‌تر گسترش‌یافته‌اند.
در حضور مقادیر کافی رزین و آروماتیک باقدرت حل‌کنندگی بالا، آسفالتن ها به‌طور کامل پپتیزه شده و میسل ها توانایی حرکت کافی در قیر را به دست می‌آورند. این‌ها به‌عنوان قیرهای نوع جامد در شکل شماره 4-5 نشان داده‌شده‌اند.
اگر اجزاء رزین/آروماتیک به مقدار کافی برای پپتیزه کردن میسل ها حضور نداشته و یا قدرت حل‌کنندگی کافی نداشته باشند، قابلیت ارتباط آسفالتن ها با یکدیگر بیش‌تر می‌شود. این می‌تواند منجر به یک بی‌نظمی و ساختار باز چیده میسل های پیوندی شده که در آن حفره‌های داخلی با یک مایع بین سلولی پر می‌شوند. این قیر به‌عنوان قیر نوع ژله‌ای در شکل شماره 4-6 به نمایش گذاشته‌شده است. این نوع قیر بهترین نمونه قیر اکسیدشده برای کاربرد در عایق‌کاری پشت‌بام است. البته در عمل اکثر قیرها دارای ویژگی‌های حد واسط هستند.
