استفاده از آسفالت برای پوشش باند فرودگاه-بخش چهاردهم
بایندر قیری
قیرهای مرسوم (اصلاح‌نشده توسط پلیمر یا اسید) از باقیمانده تقطیر ثانویه نفت خام تولید می‌شوند. قیر اصلاح‌نشده، توسط هوای گرم دمیده شده، با استفاده از پلیمر اصلاح‌شده، روغن به آن افزوده‌شده و تعمیم می‌یابد. معمولاً ترکیبی از این فرآیندها مورداستفاده قرار می‌گیرد. خواص قیر تابع مدت‌زمان و درجه حرارت بوده و عملکرد ویسکوالاستیک قیر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این ویژگی‌های قیر برای تولید و روسازی سطح آسفالت بسیار اهمیت دارند.
مشخص‌شده که خواص قیر می‌تواند تغییر کند. به‌طور مثال قیر تولیدشده از نفت خام سبک حساسیت بیش‌تر به دماهای بالا داشته و خزش برشی آسفالت در آن نسبت به قیر تولیدشده از نفت خام سنگین بیش‌تر دیده می‌شود. تنوع در منابع نفت خام باعث می‌شود که به اعمال تغییرات در فرآیند پالایش نیاز داشته باشیم. این تغییرات در فرآیند می‌تواند برخی از خواص قیر را به‌منظور دستیابی به مشخصات فنی موردنیاز تغییر دهد.
این تصور وجود دارد که خواص قیر تغییر کرده و کارایی آن در طول سال‌ها کاهش‌یافته است. قطعاً در طول سال‌ها، تغییراتی در منابع نفت خام و خواص وابسته به رئولوژی به وجود آمده است. این موضوع به‌احتمال‌زیاد به علت استفاده از فناوری‌های جدید پالایش به‌منظور تولید بیش‌تر فرآورده‌های پرمصرف از منابع متنوع و کم کیفیت نفت خام است. این امر موجب کاهش اطمینان به عملکرد مبتنی بر ویژگی‌های قیر و افزایش استفاده از آزمون‌های رئولوژیکی به‌منظور حصول اطمینان از کارایی آن شده است. روش‌های سنتی تست بایندر عمدتاً به‌صورت تجربی بوده و به عملکرد میدانی آن مرتبط نمی‌باشد. برای غلبه بر این معضل، ایالات‌متحده آمریکا در دهه 1990 میلادی درجه‌بندی PG (درجه کارایی) بایندر را معرفی کرد. بااین‌حال، برخی از محققین اعتبار درجه‌بندی PG را مخصوصاً برای بایندرهای به‌شدت اصلاح‌شده (مانند آنچه به‌طورمعمول در تولید آسفالت فرودگاه مورداستفاده قرار می‌گیرد) موردتردید قرار داده‌اند.
سهم بایندر در عملکرد آسفالت بسیار چشمگیر است. همان‌طور که قبلاً در مورد آن بحث شد، سخت شدن قیر ناشی از پیرشدگی شیمیایی، سخت شدن فضایی (Stric)، اکسیداسیون و از دست دادن مواد فرار است. Oliver اعلام کرد که پیرشدگی تأثیر بسزایی بر ترکیب رئولوژیکی قیر دارد.
به‌طور خلاصه می‌توان گفت که مسلماً بایندر قیری مهم‌ترین جزء تأثیرگذار بر عملکرد مخلوط آسفالت است. بایندر تعیین‌کننده رابطه بین مدول آسفالت و درجه حرارت و همچنین پاسخ ویسکوالاستیک آسفالت در مقابل بار اعمالی است. تغییرات در قیر به علت اکسیداسیون در طول زمان تا حدود زیادی مسئول فرسایش ماستیک و فرورفتگی نقطه‌ای آسفالت به‌مرورزمان است. بایندر، پیچیده‌ترین، مهم‌ترین و متنوع‌ترین جزء تشکیل‌دهنده مخلوط آسفالت است. اعتماد به روش‌های تجربی برای پیش‌بینی عملکرد بایندر به‌مرورزمان کم‌رنگ شده است. این روش‌ها که بیش‌تر نشان‌دهنده عملکرد میدانی است، توسعه‌یافته‌اند. بااین‌حال، یک ارتباط مستقیم و قابل‌اطمینان بین خواص بایندر و عملکرد میدانی آسفالت وجود دارد.
برای مشاهده ادامه مطالب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید:
