پی بردن به مکانیسم پایداری امولسیون قیر در آب به طور مستقیم بر حمل و نقل، ذخیره سازی و استفاده از آن تأثیر دارد. به منظور داشتن یک امولسیون قیر پایدار که تمام نیازهای خواسته شده را پاسخ بدهد باید بر روی روشی برای پایدار کردن امولسیون در برابر ته نشینی و لخته شدن تمرکز کرد.
در دهه گذشته پایدار کردن امولسیون قیر به طوری که بتواند برای مدت زمان طولانی خواص خود را حفظ کند موردتوجه بوده است. متأسفانه این کار راحتی نیست زیرا امولسیون ناپایدار است و به راحتی توسط عوامل مختلفی مانند انعقاد و لخته سازی شکسته می شود. فاکتورهای لخته سازی و انعقاد می تواند سایز قطرات را تغییر بدهد؛ بنابراین داشتن یک فرمولاسیون دقیق برای دسترسی به پایداری طولانی مدت لازم است.
در امولسیون های غلیظ ذرات قیر بسیار به هم نزدیک است و فقط یک لایه نازک پیوسته بین آن ها وجود دارد؛ و این ذرات به وسیله دافعه الکترواستاتیک از هم درو شده اند. حضور سورفاکتنت در سطح ذرات قیر باعث ایجاد یک نیروی دافعه قوی شده و پایداری امولسیون را افزایش می دهد.
یک روش برای افزایش پایداری امولسیون کاهش ویسکوزیته قیر به وسیله اضافه کردن یک حلال است. حلال می تواند به طور موقت باعث نرمی بایندر بشود؛ و این باعث افزایش پوشش دهی قیر می گردد. برای انتخاب یک حلال مناسب باید دو فاکتور را در نظر گرفت. اول اینکه، حلال باید با قیر سازگار باشد و مخلوط قیر و حلال باید همگن و پایدار باشد. دوم اینکه حلال باید کاملاً فرار باشد تا به طور کامل از قیر خارج شده و ویسکوزیته نهایی کاهش نیابد.
اضافه کردن حلال به فاز قیر به وسیله کاهش تفاوت بین دانسیته فاز آب و دانسیته فاز قیر باعث افزایش پایداری امولسیون قیر می شود. به علاوه استفاده از یک حلال باعث کوچکتر شدن و یکنواخت شدن اندازه ذرات و درنتیجه کاهش لختگی و افزایش پایداری امولسیون قیر می گردد.
