قیر امولسیونی اصلاح‌شده پلیمری-بخش پنجم
مشخصات و ویژگی‌های قیر امولسیونی اصلاح‌شده پلیمری
خصوصیات قیر امولسیونی اصلاح‌شده پلیمری بسیار شبیه به امولسیون‌های اصلاح‌نشده است (به‌جز خصوصیات بایندر باقیمانده). خواص بایندر در قیر امولسیونی اصلاح‌شده پلیمری و امولسیون اصلاح‌نشده متفاوت است. خصوصیات فعلی در ایالات‌متحده آمریکا طبق ASTM D977 (امولسیون‌های آنیونی) و ASTM D2397 (امولسیون‌های کاتیونی) و در اروپا بر مبنای EN 13808 تعریف‌شده است.
به‌عنوان نتیجه‌گیری، خواص اندازه‌گیری شده برای دستیابی به اهداف مشخص به‌صورت زیر است:
-
قطبیت ذرات :
امولسیون‌ها به‌طورکلی یا کاتیونی هستند و یا آنیونی. توجه داشته باشید که امولسیون آنیونی متداول‌تر بوده و بیش از 95 درصد از بازار مصرف اروپا را تشکیل می‌دهند.
-
مقدار بایندر:
این مقدار معمولاً بین 60 تا 72 درصد وزنی است.
-
عدم حضور ذرات درشت:
این مقدار با اندازه‌گیری ذرات باقیمانده بر روی الک 125 و 800 میکرون (ASTM) و یا الک 160 و 500 میکرون (EN) به دست می‌آید. به‌طورکلی بیش از 0/5 درصد ذرات درشت قابل‌قبول نیست.
-
پایداری ذخیره‌سازی:
این مقدار با استفاده از میزان تفاوت در مقدار بایندر در قسمت بالایی و پایینی امولسیون حل‌شده پس از گذشت 7 روز اندازه‌گیری می‌شود.
-
ویسکوزیته امولسیون:
این مقدار به‌طورکلی با استفاده از اندازه‌گیری زمان جریان (با روش Saybolt-Furol، Engler و یا STV) به دست می‌آید. توجه داشته باشید که زمان جریان و دینامیک و ویسکوزیته حالت پایدار از طریق فرمول‌های پیچیده محاسبه می‌شود. برحسب نوه کاربری، باید ویسکوزیته پایدار در یک محدوده مناسب قرار گیرد. به‌طور مثال، امولسیون با گرانروی خیلی کم ممکن است از بین ذرات تخلیه‌شده و یا امولسیون با گرانروی زیاد ذرات و سنگدانه ها را به‌خوبی پوشش نمی‌دهد.
-
شاخص شکست:
در اروپا امولسیون‌ها را به دودسته سریع تنظیم و کند تنظیم تقسیم‌بندی می‌کنند. آزمون شامل اندازه‌گیری جرم استاندارد پرکننده موردنیاز برای سخت شده 100 گرم امولسیون است (EN 13075-1). به‌خوبی ثابت‌شده که شاخص شکست با مقدار امولسیفایر افزایش می‌یابد. ازاین‌رو آن را با سرعت شکست امولسیون در ارتباط می‌دانند (Boussad & Martin 1996). امولسیون با شاخص شکست زیر 80 به‌طورکلی به نام سریع تنظیم در نظر گرفته می‌شود. درحالی‌که امولسیون با شاخص شکست بالای 120، کند تنظیم نامیده می‌شود.
همان‌طور که قبلاً در مورد آن بحث شد، تفاوت بین PMBE و امولسیون اصلاح‌نشده، اساساً در مشخصات بایندر نهفته است. به‌طورکلی، هر نوع آزمون بایندر می‌تواند بر روی بایندر بهبودیافته انجام پذیرد. به‌هرحال، بخش دشوار یافتن روش مناسب برای بهبود بایندر است. درواقع، به‌طورکلی تبخیر سریع آب با استفاده از اجاق با تهویه مناسب در دمای زیر 60 درجه سانتی‌گراد منجر به تشکیل مورفولوژی بایندری می‌شود که با آنچه در فاز میدانی مشاهده‌شده متفاوت است. این امر به‌ویژه در امولسیون اصلاح‌شده با لاتکس مشاهده می‌شود. به‌عنوان نتیجه‌گیری باید گفت که خواص بایندر توسط آزمون بایندر بعد از یک تبخیر متوسط (24 ساعت در دمای اتاق و به دنبال آن 24 ساعت در دمای 50 درجه سانتی‌گراد) اندازه‌گیری می‌شود. در مورد آزمایش بایندر باقیمانده جالب است بدانید که تجربه فرانسوی‌ها با PMBE برای لایه Chip seals بر پایه نتایج آزمون پاندول است (EN 13588). با این آزمون، مقدار چسبندگی بالای 1J/cm3 را می‌توان از طریق اصلاح پلیمری به دست آورد (شکل شماره 3).
شکل 3 چسبندگی بایندر باقیمانده برای امولسیون اصلاح‌نشده (خط ممتد) و امولسیون اصلاح‌شده پلیمری (خطوط نقطه‌چین). اقتباس‌شده از PIARC 1999
برای مشاهده ادامه مطالب درباره این موضوع برروی لینک زیر کلیک کنید:
