آزمون قدرت کشش
آزمون سنتی کشش (ductility test) بیان می کند که قدرت چسبندگی قیر بوسیله کشش در دمای پایین مشخص می شود. یک نمونه آزمون اروپایی به نام آزمون قدرت کشش(force ductility test) گسترش داده شده است.
فرآیند بسیار شبیه روش سنتی است. نمونه های قیر تحت آزمون به شکل دمبل در آمده و در حمام آب غوطه‌ور می شوند و با یک نرخ ثابت 50 میلی متر بر دقیقه کشیده می شوند تا شکافته بشوند. فاصله ای که نمونه ها قبل از شکافته شدن طی می کنند به عنوان کشش گزارش می شود. دمای آزمون با توجه به نفوذ قیر تحت آزمون تعیین می شود. در چنین شرایطی آزمون بین قیرهای با قدرت چسبندگی متفاوت تبعیض قائل می شود.
به هرحال، بعضی قیرهای استاندارد در مقادیر زیاد کشش رشته های باریکی را تشکیل می دهند. این باعث ایجاد انحراف در نتایج آزمون می شود از آنجایی که قدرت چسبندگی درواقع صفر است. نشان داده شده است که اصلاح قیر با الاستومترها باعث ایجاد رشته های نازک تری در آزمون کشش می شود و اشاره به چسبندگی بیشتر در این بایندرها در مقایسه با قیرهای اصلاح نشده دارد.
برای تعیین مقدار این اثر، نیروی موردنیاز برای کشیدن نمونه قیر در فاز اندازه گیری ثبت می شود. محاسبه مساحت زیر تابع نیرو-فاصله انرژی چسبندگی را بیان می کند. مطابق شکل 29 قیرهای نفوذی و اصلاح شده با پلیمر منحنی های نیرو- کشش کاملاً متفاوتی را ارائه می دهد.
شکل 29: منحنی نیرو- کشش برای الف: قیر نفوذی و ب: قیر اصلاح شده با پلیمر
